Prindërimi është një përvojë sa sfiduese por edhe e dobishme. Baumrind, i cili studioi stilet e prindërimit gjatë fillimit të viteve 1960, arriti në përfundimin se ato ndryshojnë në katër fusha të rëndësishme: ngrohtësia / edukimi i prindërve, strategjia e disiplinës, aftësitë e komunikimit dhe pritjet e pjekurisë. Ajo paraqiti tre lloje të stileve të prindërimit: autoritar, lejues dhe konfident (i besueshëm) (Berger 2001). Prindërit janë ndikimi kryesor në jetën e fëmijëve të tyre. Kështu që perceptimi i tyre se si fëmijët mendojnë dhe duhet të rriten është thelbësor në përcaktimin e sjelljes së fëmijëve. Faktorë të tjerë, si gjenet, bashkëmoshatarët, kultura, gjinia dhe statusi financiar, kanë më pak rëndësi. Studimet zbulojnë një korrelacion midis stileve të prindërimit dhe kompetencës shkollore, delikuencës, dhunës, aktivitetit seksual, sjelljes antisociale, abuzimit me alkoolin dhe substancat, depresionin, ankthin dhe vetë-perceptimin.
Prindërit autoritarë tregojnë pak dashuri dhe “duken të larguar nga fëmijët e tyre” (Berger 2001, 283). Prindërit udhëzojnë dhe urdhërojnë, nuk e konsiderojnë mendimin e fëmijëve si një grup dhe dekurajojnë dhënien dhe marrjen verbale (Gonzalez-Mena 1993). Bindja, respekti dhe tradita vlerësohen shumë. Rregullat janë të paditur, prindërit kanë gjithmonë të drejtë dhe fëmijët e pabindur ndëshkohen – shpesh fizikisht. Sidoqoftë, prindërit “nuk e kalojnë kufirin për abuzim fizik” (Berger 2001, 283). Ndërsa fëmijët u binden prindërve të tyre për të shmangur ndëshkimin, ata bëhen pasivë. Prindërit autoritarë gjithashtu presin një nivel pjekurie më të lartë se norma për grupmoshën e veçantë të fëmijës së tyre: “Prindërit autoritarë i caktojnë fëmijës të njëjtat përgjegjësi si të rriturit” (Scarr, Weinberg dhe Levine 1986, 306). Përgjegjësia është e ulët, pasi qasja është në qendër të prindërve dhe thekson nevojat e prindit.
Ky stil pothuajse jo-interaktiv ka të meta serioze në zhvillim (Daniel, Wassell dhe Gilligan 1999). Fëmijët janë më të ndjeshëm ndaj presionit antisocial të kolegëve gjatë adoleshencës, një kohë kur ndikimi i bashkëmoshatarëve është më i madhi (Collins et al. 2000); mësohen të mos diskutojnë çështje me prindërit e tyre (sepse shqetësohen nëse janë gjithmonë gabim ose injorohen?); dhe ndikohen shumë nga bashkëmoshatarët e tyre. Shpesh të irrituar, ata distancohen nga prindërit e tyre duke u rebeluar kundër vlerave dhe besimeve të këtyre të fundit.
Steinberg etj. (1994) zbulon se djemtë e kësaj kategorie kanë nivelin më të lartë të dhunës. Steinberg (1996) tregon se këta adoleshentë janë më pak të vetëbesueshëm, këmbëngulës dhe të gatshëm për shoqërinë, dhe kanë vetëvlerësimin më të ulët. Për më tepër, ekziston një korrelacion i fortë i anasjelltë midis autoritarizmit të tillë dhe notave të mira. Studime të tjera tregojnë se atyre u mungon aftësia shoqërore dhe rrallë bëjnë aktivitete: “Ata tregojnë më pak kuriozitet intelektual, nuk janë spontanë dhe zakonisht mbështeten te zëri i autoritetit” (Prinding n.d.).
PRINDËRIT LEJUES
Prindërimi lejues, i etiketuar gjithashtu si prindër neglizhues ose i paangazhuar, është i lartë në ngrohtësi, shumë i ulët në disiplinë dhe strukturë, i dobët në komunikimin prind – fëmijë, por i lartë në komunikimin fëmijë – prind dhe i ulët në pritshmëri. Ky stil ishte i popullarizuar në vitet 1950 dhe 1960. Fakti që shumë fëmijë dhe të rritur gjermanë kishin ndjekur Hitlerin i bëri njerëzit që t’ia atribuonin këtë mjedisit autoritar të Gjermanisë, i cili kërkonte bindje të padiskutueshme. Kështu prindërit e tyre i “kushtëzuan” ata me Hitlerin. (Dinwiddie 1995) Duke shpresuar të kundërveprojnë efektet e tilla anësore të padëshirueshme, ato u bënë lejues.
Prindërit lejues janë edukues, të ngrohtë dhe pranues. Shqetësimet e tyre kryesore janë të lënë fëmijët të shprehin kreativitetin dhe individualitetin e tyre dhe t’i bëjnë ata të lumtur (Neal 2000), në besimin se kjo do t’i mësojë ata të drejtën nga e gabuara (Berger 2001). Prindërit lejues e kanë të vështirë të vendosin kufij të qartë, të sigurojnë strukturë, janë disiplinarë jo konsistentë (Huxley 1998) dhe të dëmshpërblejnë rregullisht sjelljen e keqe (Dworkin 1997). Fëmijët nuk shtyhen të respekt
